توزیع پاسخ دهی و غیر پاسخ دهی گلوکز خون به تمرین تناوبی در زنان دارای مقاومت انسولینی بالا و پایین
پذیرفته شده برای ارائه شفاهی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/NCED1396.2017.30997
نویسندگان
1عضو هیات علمی دانشگاه شهید مدنی آذربایجان
2پژوهشگاه تربیت بدنی
چکیده
مقدمه: هر دوی آزمودنی های مقاوم به انسولین و سالم از لحاظ تغییر گلوکز خون در برابر تمرین ورزشی به دو طبقه دارای پاسخدهی و غیرپاسخده تقسیم میشوند، ولی تاثیر تمرین تناوبی در این زمینه بررسی نشده است که هدف این تحقیق بود.
روششناسی: 29 زن دارای مقاومت انسولینی بالا(بیشتر از 5) و 26 نفر دارای مقاومت انسولینی پایین(کمتر از 3) به طورتصادفی به دوگروه شامل تمرین تناوبی (40=n متشکل از 20 نفر از هر رده دارای مقاومت انسولینی بالا و پایین) و کنترل(15=n) تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی به مدت ده هفته، سه جلسه درهفته در پنج تناوب پنجدقیقهای با شدت %60 از Vo2peak با فاصله استراحت فعال سه دقیقهای در بین تناوبها (با شدت %40 از Vo2peak) تا زمان تکمیل هزینه انرژی حدود 500 کیلوکاری در هر جلسه(با فرض هر لیتر مصرف اکسیژن معادل تقریبا 5 کیلوکاری مصرف انرژی) تمرین کردند. درحالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین خونگیری ناشتا انجام شد و تقسیم آزمودنیهای تمرین تناوبی به دو گروه پاسخ ده و غیرپاسخده بر حسب حاصل تقسیم انحراف استاندارد مقدار دلتای قند خون ناشتا در طول مداخله بر جذر عدد دو تعیین شد. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر عاملی 2×2 در سطح معنیداری 05/0 تحلیل شدند.
نتایج: تمرین هوازی باعث کاهش معنیدار قند خون، مقاومت انسولینی، تریگلیسرید، وزن بدن، دور کمر و افزایش HDL شد (05/0P˂)، درحالیکه بر کلسترول تام و فشار میانگین سرخرگی تاثیر نداشت(05/0P>). شیوع تعداد افراد پاسخده و غیرپاسخده گلوکز خون به تمرین در بین افراد دارای مقاومت انسولینی بالا و پایین تفاوت داشت(05/0P˂).
بحث و نتیجهگیری: با اینکه تمرین تناوبی همراه با سایر مداخلات درمانی در کل بر کنترل دیابت تاثیر چشمگیری دارد، اما در افراد دارای مقاومت انسولینی بالاتر، تعداد بیشتری از فواید تمرین سود می برند.
روششناسی: 29 زن دارای مقاومت انسولینی بالا(بیشتر از 5) و 26 نفر دارای مقاومت انسولینی پایین(کمتر از 3) به طورتصادفی به دوگروه شامل تمرین تناوبی (40=n متشکل از 20 نفر از هر رده دارای مقاومت انسولینی بالا و پایین) و کنترل(15=n) تقسیم شدند. گروه تمرین تناوبی به مدت ده هفته، سه جلسه درهفته در پنج تناوب پنجدقیقهای با شدت %60 از Vo2peak با فاصله استراحت فعال سه دقیقهای در بین تناوبها (با شدت %40 از Vo2peak) تا زمان تکمیل هزینه انرژی حدود 500 کیلوکاری در هر جلسه(با فرض هر لیتر مصرف اکسیژن معادل تقریبا 5 کیلوکاری مصرف انرژی) تمرین کردند. درحالت پایه و 48 ساعت پس از آخرین جلسه تمرین خونگیری ناشتا انجام شد و تقسیم آزمودنیهای تمرین تناوبی به دو گروه پاسخ ده و غیرپاسخده بر حسب حاصل تقسیم انحراف استاندارد مقدار دلتای قند خون ناشتا در طول مداخله بر جذر عدد دو تعیین شد. دادهها با استفاده از تحلیل واریانس اندازهگیری مکرر عاملی 2×2 در سطح معنیداری 05/0 تحلیل شدند.
نتایج: تمرین هوازی باعث کاهش معنیدار قند خون، مقاومت انسولینی، تریگلیسرید، وزن بدن، دور کمر و افزایش HDL شد (05/0P˂)، درحالیکه بر کلسترول تام و فشار میانگین سرخرگی تاثیر نداشت(05/0P>). شیوع تعداد افراد پاسخده و غیرپاسخده گلوکز خون به تمرین در بین افراد دارای مقاومت انسولینی بالا و پایین تفاوت داشت(05/0P˂).
بحث و نتیجهگیری: با اینکه تمرین تناوبی همراه با سایر مداخلات درمانی در کل بر کنترل دیابت تاثیر چشمگیری دارد، اما در افراد دارای مقاومت انسولینی بالاتر، تعداد بیشتری از فواید تمرین سود می برند.
کلیدواژه ها