- |
-
تاثیر تمرینات ترکیبی مقاومتی-هوازی برسطوح سرمی مولکول چسبان سلولی نوع 1 در مردان دارای اضافه وزن
پذیرفته شده برای ارائه شفاهی
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/NCED1396.2017.30932
نویسندگان
1عضو هیات علمی دانشگاه بجنورد
2آموزش پرورش
چکیده
پژوهش‌ها نشان داده‌اند که بیماری‌های قلبی‌عروقی زمینه التهابی دارند و التهاب عمومی نقش محوری در توسعه و پیشرفت آترواسکلروز ایفا میکند. افراد دارای اضافه وزن معمولا سطوح بالایی از مولکول‌های التهابی و مولکول‌های چسبان را نشان میدهند و سطوح بالای مولکول‌های چسبان باعث پیدایش بیماری‌های قلبی‌عروقی میشوند. هدف از این پژوهش، مطالعه تاثیر تمرینات ترکیبی مقاومتی- هوازی بر روی فاکتور‌های التهابی یعنی سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی نوع 1 ICAM-1)) در مردان غیر فعال سالم و دارای اضافه وزن بود.
بدین منظور16 مرد سالم غیر‌فعال و دارای اضافه‌وزن با میانگین سنی (75/1±42) سال، شاخص توده بدنی (15/1±75/26) کیلو‌گرم بر متر مربع و حداکثر اکسیژن مصرفی (2/5±39/36) میلی‌لیتر بر کیلو‌گرم بر دقیقه، بطور تصادفی در دو گروه تمرین ترکیبی مقاومتی-هوازی (8 نفر) و کنترل (8 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرینی به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته، تمرینات مقاومتی-هوازی را با الویت انجام تمرین مقاومتی در هر جلسه انجام دادند و گروه کنترل زندگی معمول و عادی خود در طول دوره را داشتند. تمرینات مقاومتی با شدت 50 تا 60 درصد یک تکرار بیشینه و تمرینات هوازی بصورت تمرینات اینتروال با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه انجام شد. نمونه خونی قبل از شروع پروتکل مطالعه و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، در شرایط 12 ساعت ناشتایی گرفته شد. شاخص توده بدن ، درصد چربی بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی قبل از اجرای پروتکل و بعد از اتمام هشت هفته اندازه‌گیری شد. برای اندازه‌گیری سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی نوع 1 از کیت تجاری ساخت شرکت دیاکلون فرانسه استفاده شد. از آزمون تی وابسته برای تحلیل تغییرات درون‌گروهی و از آزمون تحلیل کوواریانس برای تحلیل تغییرات بین گروهی در سطح معناداری 0.05≥ P استفاده گردید.
آنالیز داده‌ها نشان داد شاخص توده بدن و درصد چربی بدن نسبت به قبل از تمرین و بین گروه‌ها تفاوت معناداری نداشت ولی حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تمرین افزایش معناداری پیدا کرد و بین گروه‌ها تفاوت معناداری یافت شد. مقادیر سرمی مولکول چسبان نوع 1 در گروه تمرین ترکیبی نسبت به قبل از تمرین کاهش داشت ولی از لحاظ آماری معنادار نبود (115/0=p) و همچنین بین گروه‌ها تفاوت معناداری یافت نشد. بطور کلی نشان داده شد که تمرین ترکیبی مقاومتی-هوازی تاثیر معناداری بر سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی نوع 1 نداشت.
بدین منظور16 مرد سالم غیر‌فعال و دارای اضافه‌وزن با میانگین سنی (75/1±42) سال، شاخص توده بدنی (15/1±75/26) کیلو‌گرم بر متر مربع و حداکثر اکسیژن مصرفی (2/5±39/36) میلی‌لیتر بر کیلو‌گرم بر دقیقه، بطور تصادفی در دو گروه تمرین ترکیبی مقاومتی-هوازی (8 نفر) و کنترل (8 نفر) قرار گرفتند. گروه تمرینی به مدت 8 هفته و سه جلسه در هفته، تمرینات مقاومتی-هوازی را با الویت انجام تمرین مقاومتی در هر جلسه انجام دادند و گروه کنترل زندگی معمول و عادی خود در طول دوره را داشتند. تمرینات مقاومتی با شدت 50 تا 60 درصد یک تکرار بیشینه و تمرینات هوازی بصورت تمرینات اینتروال با شدت 70 تا 85 درصد ضربان قلب بیشینه انجام شد. نمونه خونی قبل از شروع پروتکل مطالعه و 48 ساعت بعد از آخرین جلسه تمرینی، در شرایط 12 ساعت ناشتایی گرفته شد. شاخص توده بدن ، درصد چربی بدن و حداکثر اکسیژن مصرفی قبل از اجرای پروتکل و بعد از اتمام هشت هفته اندازه‌گیری شد. برای اندازه‌گیری سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی نوع 1 از کیت تجاری ساخت شرکت دیاکلون فرانسه استفاده شد. از آزمون تی وابسته برای تحلیل تغییرات درون‌گروهی و از آزمون تحلیل کوواریانس برای تحلیل تغییرات بین گروهی در سطح معناداری 0.05≥ P استفاده گردید.
آنالیز داده‌ها نشان داد شاخص توده بدن و درصد چربی بدن نسبت به قبل از تمرین و بین گروه‌ها تفاوت معناداری نداشت ولی حداکثر اکسیژن مصرفی در گروه تمرین افزایش معناداری پیدا کرد و بین گروه‌ها تفاوت معناداری یافت شد. مقادیر سرمی مولکول چسبان نوع 1 در گروه تمرین ترکیبی نسبت به قبل از تمرین کاهش داشت ولی از لحاظ آماری معنادار نبود (115/0=p) و همچنین بین گروه‌ها تفاوت معناداری یافت نشد. بطور کلی نشان داده شد که تمرین ترکیبی مقاومتی-هوازی تاثیر معناداری بر سطوح سرمی مولکول چسبان سلولی نوع 1 نداشت.
کلیدواژه ها