تعیین ارتباط WHR و BMI با هموسیستئین، hsCRP، اسیداوریک، فیبرین دی دایمر و فیبرینوژن
پذیرفته شده برای پوستر XML
شناسه دیجیتال (DOI): 10.22059/NCED1396.2017.30879
نویسندگان
خراسان شمالی، شیروان، خیابان توحید، روبروی توحید 8، مجتمع ارغوان، واحد 19
چکیده
مقدمه: بیماری سرخرگ کرونری (CAD) از علل اصلی ناتوانی و مرگ و میر در سراسر جهان است. یکی از علل وقوع این بیماری بی تحرکی است که چاقی و اضافه وزن که هردو با CAD ارتباط دارند، از پیامدهای آن می باشند. دو شاخص تعیین کننده میزان چاقی و اضافه وزن شاخص توده بدن (BMI) و نسبت دور کمر به دور باسن (WHR) هستند. امروزه تحقیقات جدیدد نشان می دهند که در افرادی که ریسک فاکتورهای سنتی قلبی عروقی (فشارخون، نیمرخ لیپید، وزن) در سطوح طبیعی خود هستند، سکته های قلبی رخ می دهد و مکانیزم های آن هم مربوط به ریسک فاکتورهای جدید قلبی عروقی است که هموسیستئین، پروتئین واکنشگر سی (hsCRP)، اسیداوریک (UA)، فیبرین دی دایمر (FDD) و فیبرینوژن چهار مورد از آنها هستند. هموسیستئین، hsCRP و UA از عوامل التهابی و FDD و فیبرینوژن از عوامل التهابی انعقادی هستند که افزایش سطوح آنها می تواند از طریق مکانیزم های پیچیده ای باعث افزایش خطر وقایع آتروژنیک گردد. هدف از انجام این تحقیق تعیین ارتباط بین WHR و BMI با هموسیستئین، hsCRP، UA، FDD و فیبرینوژن بود.
روش شناسی: آزمودنی های این تحقیق (34 نفر) از بین مردان میانسال سالم و غیرفعال به صورت نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند که سابقه هیچگونه بیماری و مصرف داروی خاصی نداشتند. برای تعیین میزان BMI و WHR از دستگاه آنالیزور ترکیب بدن و برای تعیین سطوح ناشتایی متغیرهای خونی از روش های الایزا و ایمونوتوربیدیمتریک استفاده شد. برای تعیین ارتباط بین متغیرهای تحقیق ضریب همبستگی پیرسون مورد استفاده قرار گرفت.
نتایج: تجزیه و تحلیل یافته ها نشان داد که فقط BMI با UA و فیبرینوژن ارتباط مستقیم و معکوسی داشت (P≤0.05) و دیگر متغیرها هیچ ارتباط معنی داری با یکدیگر نداشتند (P>0.05).
بحث و نتیجه گیری: به طور کلی یافته های این تحقیق نشان داد که BMI و WHR شاخص های آنتروپومتری مناسبی برای پیشگویی خطر افزایش ریسک فاکتورهای جدید قلبی عروقی نیستند، ولی برای نتیجه گیری بهتر توصیه می شود در تحقیقات آینده از تعداد آزمودنی های بیشتری استفاده شود.
کلیدواژه ها